داستان کوتاه

پر کن
 دلتنگت هستم
★★★
  تو نیستی و هر ثانیه به اندازه یک ساعت، یک روز، یک ماه می‌شود 
خب نیازی نیست تا بیش از این بگویم ، خودت حساب کنی بهتر است،  حساب و کتاب این میزان از کش آمدن زمان ، به وقت دلتنگی . 
می‌توانی  تصور کنی که شب و روز های  یک ماه  در غیبت تو ، همچون  سی ماه می‌گذرد  و سی ماه در غم و اندوه و دلتنگی . 
خب خودت حساب کن . سر انگشتی ‌  .  تو رفتی و چند تقویم  گذشت؟... 
این پانزده تقویم  را ضربدر دلتنگی های یک عاشق  کنی  ، پاسخش صبر ایوب می‌طلبد و عمر نوح . 
میبینی؟...
رفته ای به تلخی  و بد عهدی .   ولی همچنان تمام این پانصد هزار سال در دوری از تو ،  از تو نوشته ام.  از تو گفته ام .  از تو واژه چیده ام . و این زندگی تمامش  با تو  گذشت ‌ . شاید کنارت نگذشت  ، ولی با یادت بر من گذشت .  و من هر لحظه  صد بار  تو را خواندم .  
یاد داری  آن زمان که پس از دوازده تقویم ،  تقدیر  تو را  سمت روزگارم  هول می‌داد!‌‌‌ ‌... 
آن روز  از تو پرسیدم : 
  این تقویم های  دوری از هم ،  هیچ  به یاد  من افتادی؟   
و  تو  گفتی   : 
 بعضی اوقات آره 
و من در دلم خندیدم .  چون که فهمیدم   هیچ مهری بر من نداری ‌ . 
از سر  غرور و شاید  هم خجالت ، گفتم : 
چه عجیب ‌ . چون من هم گاهی به یادت بودم. .

و تو نیز باورت  شد ‌  .  و گفتی : 
  دل به دل  راه داره . 
خب این که نشد حرف . 
کدام دل؟  چه دلی؟  چه راهی ؟  
 از عمق  بی ربطی این جمله با حقیقت ، به یاد جمله ای افتادم  که می‌گفت؛ 

  کلنگ از آسمان افتاد و نشکست ‌
وگرنه تو کجا و بی وفایی کجا؟... 

خب اگر تو  ربطی میان مصراع نخست و دوم یافتی ،   من  نیز ربطی میان احساس قلبی ام با ابراز آن می یابم .  
در پایان و لپ مطلب میتوانم بگویم : 
   تو نیستی و هرضربه تیک تاک ساعت در قلبم زخم می‌شود.

لیوان از دستم می افتد و صد لحظه می‌شود ‌ . ..
مرور خاطراتت جر میخور د  و پاره میشود . بر سر شاخسار خشکیده ی بی مهری گیر می‌کند و نخکش می‌شود